Tokyo Part One

Ik voelde mij niet eens heel zenuwachtig de dag dat ik mijn eerste reis alleen zou gaan beginnen. Alles verliep rustig, totdat ik op het punt kwam dat ik mijn moeder (die zo vriendelijk was om mij naar Schiphol te brengen) achter moest laten bij de check-in. Toen ze zich omdraaide wist ik het; ik was alleen.
Toen begon ik wat onrustig te worden. Gelukkig verliep het inchecken gemakkelijk en kon ik de gate opzoeken. Na twee uurtjes rond te hebben gezworven op Schiphol kon ik instappen, en zo begon mijn reis.
Het vliegtuig was redelijk klein, zonder eigen radio/tv, en ik wist niet of dit hetzelfde vliegtuig zou zijn dat mij ook na de overstap naar Nagoya zou brengen. Gelukkig was dit niet het geval. Nadat ik lande in Helsinki hoefde ik maar een uurtje te wachten, en toen kon ik het vliegtuig weer in. Dit vliegtuig was een stuk groter, en ik zat dit keer bij het gangpad, zonder buurman, wat erg fijn is voor een man van 1,90. Ik kreeg twee keer te eten, en ik kon gratis gebruik maken van de service op mijn persoonlijke televisie, iets wat erg op prijs stelde. Ik kreeg ook nog eens twee keer te eten! Kortom, ik was erg onder de indruk van de service van Finnair.
Na een erg comfortabele vlucht lande ik Nagoya International Airport. Ondanks de naam ligt dit vliegtuig niet in Nagoya, maar 40km er vandaan op een eiland. Geen groot probleem, want ze hebben een eigen metro station die een korte treinreis aanbied regelrecht naar Nagoya station, wat wel in Nagoya ligt. Na een half uurtje reizen was ik in Nagoya station, waar ik mijn Japan Rail Pass kon activeren. Na een lange en zweterige zoektocht (mijn koffer heeft geen wieltjes) vond ik de JRP exchange order service en was mijn pas klaar voor gebruik. Ik pakte de eerste regelrechte Shinkansen trein (bullet train) naar Tokyo Station. Zo'n Shinkansen trein is ongelofelijk snel! Nagoya ligt een aardig eindje van Tokyo, maar ik was er binnen anderhalf uur. Eenmaal aangekomen in Tokyo, na een zeer comfortabele reis, had ik de puf niet meer om uit te gaan zoeken hoe ik bij Asakusabashi metro station moest komen, waar mijn hostel dicht in de buurt ligt, dus pakte ik maar een taxi. Gelukkig had ik het adres van mijn hostel ook in het Japans, want niemand (maar dan ook echt niemand) spreekt hier Engels. Na tien minuutjes was ik aangekomen en kon ik mijn kamer in.
Eenmaal in mijn kamer kwam ik even bij. De reis had lang geduurd en ik had slecht geslapen. Ik maakte rustig mijn bed op en begon een beetje met inrichten, aangezien ik hier twee weken verblijf. Ik begon mij een beetje te realiseren hoe apart dit land is. De mensen zijn vriendelijk, doch ook nederig, en erg ontoegankelijk. Als je hulp nodig hebt bieden ze je die meteen aan, maar buiten dat zijn ze erg op zichzelf. Toen ik 's avonds een wandeling door de buurt ging maken voelde ik mij, ondanks de drukte om mij heen, toch een beetje alleen. Stel je Bill Murray maar voor in Lost in Translation; die film slaat de spijker op zijn kop. Hoe erg je deze cultuur ook kan waarderen, iets wat ik ook zeker doe, je voelt je hier niet thuis. Je verblijft in een compleet andere wereld. De mensen hier zijn compleet afgezonderd van de westerse cultuur. Daarom is het lastig om je hier thuis te voelen.
Gelukkig landde de ochtend daarop mijn maat David in Tokyo. Hij zal twee weken met mij in Tokyo verblijven, om vervolgens weer op huis af te gaan, en ik zal dan nog twee weken verblijven in Kyoto, Hiroshima en Nagoya. Ik was zeker blij om hem te zien, maar nog blijer omdat ik hem ook een beetje nodig had. Ik had het alleen zijn hier een beetje onderschat, en ik ben blij dat hij mij gezelschap houdt. Normaal gesproken vind ik alleen zijn geen probleem, al helemaal niet omdat ik weet dat ik heus wel mensen ontmoet, maar hier is het anders. Niemand verstaat je, niemand snapt je. Zelfs de mensen van mijn leeftijd niet! Dit had ik erg onderschat.
Nadat David zijn spullen ook had uitgepakt hebben we ontbeten en boodschappen gedaan. Daarna zijn we Tokyo ingegaan. We hebben de Sky Tree bekeken (de rij was zo groot dat we besloten een andere dag druk te komen, maar dan wat vroeger, het was nu al middag), maar niet beklommen. Daarna hebben we de Senso-ji tempel beken in Asakusa, en dat was echt prachtig. Dit is een oude tempel, iets wat je eigenlijk alleen nog maar vindt in Kyoto, en daarom erg indrukwekkend om te zien. Het was wel erg druk, maar dat maakte helemaal niet uit. Vervolgens hebben we bij een KFC gegeten (don't judge me) en eenmaal thuis gekomen gingen we even rusten (het is donders warm hier). Nu ligt David te pitten in z'n bedje (neeeee, ik heb geen jetlag) en begin ik alvast met plannen maken voor morgen.
Kortom, Tokyo is ontzettend gaaf. De metro's zijn erg duidelijk uitgelegd en daarom makkelijk te gebruiken, en op de eerste dag hebben we al prachtige dingen gezien. Ik ben erg benieuwd naar wat we hier nog allemaal gaan meemaken. Alleen ben je hier compleet vervreemd van de mensen, dat is jammer. Ik heb de vewestering (die er gewoon niet is) compleet overschat. Maar de stad zelf maakt dat allemaal weer goed. Part Two volgt snel.

X